عروج به سمت خود واقعی: تجلی و تجربه زیبایی شناختی در رمانهای آیریس مرداک

اپیفنی ها لحظاتی از تجلی و استحاله هستند که طی آن نوعی نیروی خارجی برتر، حقیقت را بر ما آشکار میکند. در طول قرنها نویسنده های بسیاری با این لحظه های پیچیده مواجه شده اند که نگاه آنها را درباره ی زندگی روشن کرده است. این تجربیات روشنگر زندگی های بسیاری را نیز تغییر داده است. وقتی کسی چنین لحظه هایی را تجربه میکند آنهم از طریق اتفاقات روزمره و معمولی، این مرحله از آشکار شدن حقیقت شخض را قادر میکند تا نوعی قضاوت زیبایی شناختی و برتری نسبت به زندگی و هنر پیدا کند. این تجربیات هم میتوانند تجربیات مذهبی و معنوی باشند و هم تجربیاتی روزمره و کاملا ساده. شخصیتهای یک رمان همچون شخصیتهای واقعی و هنرمندان میتوانند از طریق این لحظه های ناب که در ادبیات به آن اپیفنی میگویند راه بهتری را در زندگی انتخاب کنند و تبدیل به انسانهایی "خوب" و با فضیلت شوند و بر اساس و ماهیت چیزها پی ببرند. اپیفنی میراث تراژدی یونان است که با حضور نشانه های مسیح در نزد عالمان زرتشتی در شرق تبدیل شد به تجربه ای مذهبی . بعدها رمانتیکهای قرن هجدهم از این لحظه های ناب به نام " جرقه هایی در زمان" یاد کردند و این "لحظه ها" تا زمان مدرنیستهای اوایل قرن بیستم همچنان موضوعی مهم شدند تا آنجاییکه جیمز جویس زندگی و هویت تازه ای به این واژه یعنی "اپیفنی" بخشید. در این مطالعه این مفهوم ادبی در دو رمان آیریس مرداک با نامهای " زنگ" و " اسب شاخدار" و با توجه به دو مفهوم دیگر معرفی شده توسط مرداک به دنیای فلسفه بررسی شده است. شخصیتهای این رمانها هر یک به نوعی با تجربه ی " اپیفنی" یا " تجلی" مواجه شده اند در برحه هایی سخت از زندگیشان و تغییراتی در نوع نگاهشان به زندگی ایجاد شده است که از آنها انسانهایی خوبتر ساخته است.